ഒഷോയും ബുധനും ക്രിസ്തുവും

ഓഷോയുടെ വാക്കുകളിൽ ബുദ്ധനും ക്രിസ്തുവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ഇതായിരുന്നു.  ഓര്മ്മക്കായ് എനിക്കെന്തെങ്കിലും തരിക, ആനന്ദൻ ബുധന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു.  പിരിയുമ്പോൾ ഒരു മുല്ലപ്പൂവെടുത്തു അവന്റെ കരങ്ങളിൽ കൊടുത്തു.  "ഇത് സൂക്ഷികുക".  ബുദ്ധന്റെ മനസ്സിന്റെ സുഗന്ധം പോലെ ആ മുല്ലപ്പൂവിന്റെ സൌരഭ്യം ആനന്ദന്റെ കൂടെ... പ്രഭാധത്തിൽ, മധ്യാനത്തിൽ, സന്ധ്യയിൽ....പിന്നെടെപ്പോഴോ ആ മുല്ലപ്പൂവ് വാടി.  പതുക്കെ പതുക്കെ ആനന്ദന്റെ മനസ്സില്നിന്നു ബുദ്ധന്റെ ഓര്മ്മകളും. 

ഓര്മ്മക്കായ് എനിക്കെന്തെങ്കിലും നല്കുക, പീറ്റർ ക്രിസ്തുവിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു.  ഒരപ്പമെടുത്തു അവന്റെ കരങ്ങളിൽ വച്ചുകൊടുത്തു.  "ഇത് ഭക്ഷിക്കുക".  ആ അപ്പം പീറ്ററിന്റെ ഉടലിന്റെ ഭാഗമായി, നൃത്തത്തിന്റെ ഭാഗമായി, സംഗീതത്തിന്റെ ഭാഗമായി, രതിയുടെ ഭാഗമായി, കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ഭാഗമായി...

ഓര്മ്മക്കായ് അപ്പം കൊടുത്തവനെ തള്ളിപ്പറയുവാൻ, വിസ്മരിക്കാൻ, ഏതു തലമുറക്കാവും,,,അതുകൊണ്ടല്ലേ കാലാകാലങ്ങളായി നമ്മെ സ്നേഹപൂർവ്വം പ്രകോപിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നസ്രത്തിലെ നമ്മുടെ ആ സ്നേഹിതനെക്കുറിച്ച് എത്ര എത്ര എഴുതിയിട്ടും, പാടിയിട്ടും, പറഞ്ഞിട്ടും മതിവരാത്തത്!!